زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

امر (انشا)






امر (انشا) به واداشتن کسی به انجام کاری از طریق دستور اطلاق می‌شود.


۱ - تعریف



«امر» به معنای دستور و فرمان است و در اصطلاح بر طلب و درخواست انجام کار دلالت دارد و از اقسام انشا است. امر از نظر علم اصول فقه ، ظهور در وجوب داشته، ساختمان نحوی آن، صیغه «افعل» و «لیفعل» است که لزوم انجام کار (وجوب) از آن فهمیده می‌شود؛

۲ - مثال



۱. (واقیموا الصلاة...) ؛ "و نماز را بر پا دارید".
۲. (... فلیصلوا معک...) ؛ "باید بیایند و با تو نماز گزارند".

۳ - موارد کاربرد صیغه امر



۱. استحباب : (واذا قریء القرآن فاستمعوا له وانصتوا لعلکم ترحمون)؛ "و چون قرآن خوانده شود گوش بدان فرا دارید و خاموش مانید امید که بر شما رحمت آید"؛
۲. اباحه (جواز): (... واذا حللتم فاصطادوا...) ؛ "و چون از احرام بیرون آمدید(می‌توانید) شکار کنید"؛
۳. تهدید : (... اعملوا ما شئتم...) ؛ "هر چه می‌خواهید بکنید".
گاهی صیغه امر برای دعا ، اهانت ، تعجیز ، امتنان و غیر این‌ها نیز می‌آید.

۴ - پانویس


 
۱. بقره/سوره۲، آیه۴۳.    
۲. نساء/سوره۴، آیه۱۰۲.    
۳. اعراف/سوره۷، آیه۲۰۴.    
۴. مائده/سوره۵، آیه۲.    
۵. فصلت/سوره۴۱، آیه۴۰.    
۶. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۲۷۶-۲۷۸.    


۵ - منبع



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «امر (انشا)».    



آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.